ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ;

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ;

"Ένα βράδυ, πριν πολλά χρόνια, μπήκα σε έναν θάλαμο ενός καρκινοπαθους νεαρού προκειμένου να του χορηγήσω ένα παυσίπονο.

Θα ήταν γύρω στα 25.

Ακούγαμε και την ίδια μουσική.

Η μάνα του ηταν απέναντι στη καρέκλα σκυφτη, σχεδόν κουλουριασμενη και μυριοταλαιπωρημενη.

Καλοκαιρακι ηταν.

Εξω διασκεδαζε ο κόσμος και χαιρόταν τη ζωη.

Μεσα παλευαμε να σωσουμε το νεαρο.

Ο ογκολογίας του ήταν σαφης.

''Δεν εξαρταται μονο απο εμάς παιδι μου. Τωρα πια εξαρταται και απο σένα και απο τη πιστη σου. Θα το παλεψουμε ολοι μαζι, αλλα δεν ξερω τί θα γινει''.

Ο νεαρός πονουσε και μαρτυρούσε καθε βράδυ.

Και εμεις προσπαθουσαμε να τον ηρεμήσουμε ειτε με τα παυσιπονα ειτε με μια κουβέντα παρηγοριας.

Ετσι κι εκεινο το βραδυ που έλαχε να ειμαι εγώ βαρδια.

Του μιλουσα για μουσικη, για συναυλίες. Περνούσαμε λίγη ωρα μαζι (ειχαμε κι αλλους ασθενεις και ήμασταν μόνο δυο στη βαρδια) και αυτο έδειχνε να τον ανακουφίζει λιγο.

Μαλιστα εκείνο το βραδυ είχαμε και τη πρωτη διαφωνία μας.

Εγω επέμενα πως το δικο μου αγαπημένο συγκροτημα ηταν το καλυτερο, εκείνος ελεγε τα δικα του. Τί τα θες; Παιδιάστικα πραματα. Απο αυτά ομως που σε κανουν και ξεχνάς τη μαυριλα μεσα σου. Στο τελος γελάσαμε και οι δυο και συμφωνήσαμε, οτι και οι δυο είχαμε δικιο.

Να μη σας τα πολυλογω, τον άφησα να κοιτά το ταβανι και να αναπολει δικες του στιγμές και πηγα στον επόμενο θάλαμο.

Θα πρεπει να ειχαν περάσει 10 λεπτα οταν άκουσα μια φωνη απο τον θάλαμο του νεαρου. Γυρίζω και βλεπω τη μανα του να ερχεται προς το μέρος μου με γουρλωμενα ματια.

Με τραβάει απο το χερι και με μπαζει στο θάλαμο του γιου της.

Τον βρηκα οπως τον άφησα. Να καρφώνει το ταβάνι με το βλεμμα του, αλλα μούσκεμα στον ιδρώτα.

Η μανα νόμισε πως ειχε πεθάνει ο γιος της αφού ήταν ακινητος.

- Αυριο η αξονικη θα είναι καθαρή, μου λεει εκείνος κοιτώντας επιμονα το ταβανι.

- Μακαρι, του λεω και ασυναίσθητα κοιταζω κι εγω το ταβάνι.

- Την είδες κι εσυ ετσι δεν είναι; Με ρωταει με αγωνια.

- Ποια; Απαντω.

- Η Παναγια ειναι δεν τη γνωρίζεις; Μου έδειξε την αξονική και μου ειπε να μη φοβάμαι.

Επειτα απο δυο μερες ο νεαρος εκανε αξονικη.

Ηταν καθαρος.

Κανένα σημαδι καρκίνου ή μετάστασης πια.

Οι ορθολογιστες θα πουν οτι ηταν μια παραίσθηση απο την ελπιδα του νεαρου και τη δίψα του για ζωή. Τον έσωσε η θεραπεία κι οχι η Θεϊκη παρέμβαση.

Οι κυνικοί θα πουν οτι του σάλεψε.

Οι θρησκοληπτοι θα πουν ''Θαύμα''.

Εγώ θα πω τουτο.

Ο καθένας μας κουβαλάει τον σταυρό του. Και εκείνη τη μαυρη ωρα του μαρτυριου του εχει το δικαίωμα να πιστέψει ΚΑΙ στο θαυμα. Εχει το δικαιωμα να πιστεύει γενικά.

Γιατι ειναι καλύτερα να πιστευεις κάπου, παρα πουθενα.

Η μανα του νεαρου λοιπόν, υστερα απο αυτο που συνέβη ανεβηκε την ανηφόρα στην Τηνο γονατιστη γιατι πιστευε πως χρωστουσε αυτον τον ''εξευτελισμο'' που λενε οι αλλοι στη Παναγια.

Και να σας πω κατι; Ποιος ειμαι εγω που θα κρίνω αυτη τη πραξη;

Ποιος είμαι εγω που θα ευτελισω αυτη τη πιστη;

Ποιος ειμαι εγώ που θα διακωμωδησω αυτη την ενεργεια;

Ποιος ειμαι εγώ που θα πω τί ειναι σωστο και τί οχι για τον καθενα;

Ποιος γνωριζει γιατι κανει ο καθενας τετοιες κινησεις;

Τί μαυρο κουβαλάει μεσα του και τί νόημα εχει μια τέτοια κινηση γι' αυτον που την κανει;

Μονο σεβασμό τρέφω σε τετοια άτομα γιατι τολμούν να δηλωσουν πίστη σε κάτι.

Α, ξέχασα να σας πω πως ο νεαρός ζει ανάμεσά μας, υγιής αλλα ταλαιπωρημενος και μάλιστα νομιζω πως τον ειδα και στη συναυλία των Ιron Maiden πέρυσι."(ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΌ ΕΝΑΝ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ ΒΑΡΔΙΑΣ & αλιευμένο από το Διαδίκτυο)